من و  دل  آمده  بوديم   به  مهماني تو 

هر دو لبريز غزل غرق گل افشاني تو

دلکم عرض ادب کردوهمان گوشه نشست

من همه محو دل و او همه حيراني تو

شب شعري که به پا بود در آن صبح لطیف

برد ما را به تب خيس و غزلخواني تو

من دچار تو شدم وقتي نگاهم کردي

دل گرفتار همان موسم  باراني  تو

چشم تو خلوت خوبي است اگر بگذارند

من و دل زائر آن معبد روحاني تو

روز سرشار تر از حس شکفتن در باد 

روز  آغاز من  و خلوت  عرفاني تو 

آسمان نيزورق خوردهمان روزکه باز

من و دل  آمده  بوديم  به  مهماني تو